سندرم پیریفورمیس وضعیتی است که زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس، عضله کوچکی که در عمق باسن قرار دارد، دچار اسپاسم شده و عصب سیاتیک را فشرده می کند. عصب سیاتیک طولانی ترین عصب بدن است که از قسمت تحتانی کمر به سمت پشت ساق پا تا پا کشیده می شود. هنگامی که عضله پیریفورمیس اسپاسم می کند، می تواند به عصب سیاتیک فشار وارد کند و باعث درد، بی حسی و گزگز در باسن، ران و ساق پا شود.
علت دقیق سندرم پیریفورمیس ناشناخته است، اما تصور می‌شود که توسط ترکیبی از عوامل ایجاد می‌شود، از جمله:
استفاده بیش از حد از عضلات: فعالیت‌های تکراری که عضله پیریفورمیس را درگیر می‌کند، مانند دویدن، دوچرخه‌سواری، یا نشستن برای مدت طولانی، می‌تواند منجر به خستگی و اسپاسم عضلانی شود.
تروما: ضربه مستقیم به باسن یا زمین خوردن می تواند به عضله پیریفورمیس آسیب برساند و باعث اسپاسم آن شود.
مشکلات عضله پیریفورمیس: برخی از افراد دارای عضله پیریفورمیس هستند که بزرگتر یا محکم تر به عصب سیاتیک چسبیده است که می تواند آنها را مستعد ابتلا به سندرم پیریفورمیس کند.
سایر شرایط: این بیماری همچنین می تواند ناشی از شرایط دیگری باشد که بر عصب سیاتیک تأثیر می گذارد، مانند تنگی نخاع یا بیرون زدگی دیسک کمر.
علائم سندرم پیریفورمیس
شایع ترین علامت ، درد در ناحیه باسن، ران و ساق پا است. درد معمولاً به صورت احساس تیز، سوزش یا درد توصیف می شود. ممکن است هنگام نشستن، راه رفتن یا دویدن بدتر شود.
سایر علائم سندرم پیریفورمیس عبارتند از:
- بی حسی یا گزگز در باسن، ران و ساق پا
- ضعف در ساق پا
- مشکل در راه رفتن یا دویدن
- دردی که در شب بدتر می شود
تشخیص سندرم پیریفورمیس می تواند دشوار باشد زیرا علائمی مشابه با سایر بیماری ها دارد، مانند سیاتیک و اختلال عملکرد مفصل ساکروایلیاک. برای تشخیص سندرم پیریفورمیس، پزشک معاینه فیزیکی انجام می دهد و از شما در مورد علائم شما سوال می کند. پزشک شما همچنین ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا ام آر آی را برای رد سایر شرایط تجویز کند.
روشهای درمان سندرم پیریفورمیس
هدف از درمان سندرم پیریفورمیس تسکین درد و فشار روی عصب سیاتیک است. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- استراحت: استراحت دادن به پای آسیب دیده می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
- یخ: قرار دادن یخ در ناحیه آسیب دیده می تواند به کاهش درد و تورم کمک کند.
- گرما: اعمال گرما در ناحیه آسیب دیده می تواند به شل شدن عضله پیریفورمیس و تسکین درد کمک کند.
- فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به تقویت عضله پیریفورمیس و بهبود انعطاف پذیری کمک کند.
- ماساژ: ماساژ می تواند به شل شدن عضله پیریفورمیس و تسکین درد کمک کند.
- دارو: مسکن‌های بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا استامینوفن می‌توانند به کاهش درد کمک کنند.
- تزریق: در برخی موارد، پزشک ممکن است برای کاهش التهاب و درد، کورتیکواستروئیدها را به عضله پیریفورمیس تزریق کند.
- جراحی: جراحی به ندرت برای سندرم پیریفورمیس ضروری است. با این حال، اگر درمان های دیگر موفقیت آمیز نبوده باشد، ممکن است یک گزینه باشد.
روشهای پیشگیری
هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از سندرم پیریفورمیس وجود ندارد، اما مواردی وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر انجام دهید، مانند:
قبل از ورزش گرم کنید: گرم کردن عضله پیریفورمیس قبل از ورزش می تواند به جلوگیری از اسپاسم کمک کند.
کشش عضله پیریفورمیس: کشش عضله پیریفورمیس می تواند به بهبود انعطاف پذیری و کاهش خطر اسپاسم کمک کند.
از نشستن طولانی مدت خودداری کنید: نشستن طولانی مدت می تواند به عضله پیریفورمیس فشار وارد کند و منجر به اسپاسم شود.
تقویت عضلات مرکزی: عضلات مرکزی قوی می توانند به حمایت از لگن و کاهش خطر ابتلا به سندرم پیریفورمیس کمک کنند.
فیزیوتراپی در الهیه
فیزیوتراپی موثرترین روش درمان غیرجراحی سندرم پیریفورمیس است که در کلینیک فیزیوتراپی فرشته در الهیه ارائه می شود.
درمانگران با تجربه ما در مرکز فیزیوتراپی فرشته از پیشرفته ترین تجهیزات و بروزترین متدهای درمانی برای کمک به تسکین علائم بیماران و بهبود شرایط این عزیزان بهره می برند.
فیزیوتراپی بخش مهمی از درمان سندرم پیریفورمیس است. فیزیوتراپیست ها می توانند از تکنیک های مختلفی برای کمک به تسکین درد و بهبود عملکرد استفاده کنند، از جمله:
کشش: کشش عضله پیریفورمیس و سایر عضلات در باسن و باسن می تواند به کاهش اسپاسم عضلانی و بهبود دامنه حرکتی کمک کند.
تمرینات تقویتی: تقویت عضلات اطراف لگن و لگن می تواند به تثبیت مفصل و کاهش استرس روی عضله پیریفورمیس کمک کند.
ماساژ: ماساژ می تواند به شل شدن عضله پیریفورمیس و تسکین درد کمک کند.
اولتراسوند: درمان اولتراسوند می تواند به کاهش التهاب و بهبودی کمک کند.
تحریک الکتریکی: تحریک الکتریکی می تواند به کاهش اسپاسم و درد عضلانی کمک کند.
فیزیوتراپیست ها همچنین می توانند در مورد چگونگی اصلاح فعالیت های خود برای جلوگیری از تشدید علائم خود توصیه هایی ارائه دهند. به عنوان مثال، ممکن است توصیه کنند که از نشستن طولانی مدت خودداری کنید یا هنگام نشستن از بالش حمایت کننده کمر استفاده کنید.
