تاندونیت شانه یک بیماری شایع است که باعث درد و اختلال در حرکت در مفصل شانه می شود. این بیماری از التهاب تاندون‌ها، نوارهای سختی که ماهیچه‌ها را به استخوان‌ها متصل می‌کنند، ناشی می‌شود. در شانه، شایع‌ترین مقصر، روتاتور کاف و تاندون‌های دوسر بازویی هستند.
مفصل شانه یک مفصل توپی و کاسه ای است که دامنه حرکتی وسیعی را ارائه می دهد. این انعطاف پذیری به قیمت کاهش ثبات است و به همین دلیل مفصل شانه به شدت به عضلات و تاندون ها برای حمایت تکیه می کند. روتاتور کاف، گروهی متشکل از چهار ماهیچه و تاندون‌های آنها، نقش مهمی در حمایت از شانه ایفا می‌کند. این ماهیچه ها از تیغه شانه (کتف) منشا می گیرند و به استخوان بازو نزدیک مفصل شانه می چسبند. آنها عمل می کنند:
- حرکت بازو را آغاز کنید
- مفصل شانه را تثبیت کنید
- استخوان بازو را در دامنه طبیعی به حرکت درآورید.
عضله دوسر که در جلوی بازو قرار دارد نیز به ثبات شانه کمک می کند. تاندون آن از طریق شیاری در استخوان بازو می گذرد و به کپسول مفصل شانه می چسبد.
بیشتر بخوانید : پارگی روتاتور کاف شانه
علائم مشخص تاندونیت شانه بسته به شدت التهاب متفاوت است. در اینجا خلاصه ای از آنچه ممکن است تجربه کنید آورده شده است:
- درد: شایع ترین علامت درد در شانه است که اغلب به عنوان درد مبهم یا درد شدید توصیف می شود. درد می‌تواند با حرکات خاص، مانند رسیدن به بالای سر، شانه کردن مو، یا پوشیدن پیراهن بدتر شود.
- حساسیت: مفصل شانه ممکن است در هنگام لمس حساس باشد، به خصوص در اطراف جلو یا بالای شانه.
- سفتی: کاهش دامنه حرکتی در شانه یک شکایت رایج است که بالا بردن کامل بازو یا رسیدن به پشت کمر را دشوار می‌کند.
- ضعف: شانه ممکن است احساس ضعف کند و بلند کردن اشیاء یا انجام فعالیت های روزانه را دشوار کند.
بیشتر بخوانید : فیزیوتراپی پس از جراحی شانه
علل تاندونیت شانه
تاندونیت شانه زمانی رخ می دهد که تاندون ملتهب می شود. این التهاب می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود:
استفاده بیش از حد: حرکات تکراری که به شانه فشار می‌آورند، به‌ویژه فعالیت‌های بالای سر، یکی از دلایل اصلی است. به عنوان مثال می‌توان به پرتاب ورزش‌هایی مانند بیسبال یا تنیس، وزنه‌برداری، حرکات شنای خاص و کارهایی که مستلزم رسیدن مکرر بالای سر هستند، اشاره کرد.
تکنیک نامناسب: فرم نامناسب در حین ورزش یا فعالیت ها می تواند فشار بی موردی را به تاندون ها وارد کند.
فرسودگی مرتبط با افزایش سن: با افزایش سن، تاندون ها به طور طبیعی ضعیف می شوند و خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهند و آنها را مستعد پارگی و التهاب می کند.
سندرم گیرافتادگی شانه: هنگامی که فضای بین آکرومیون (برآمدگی استخوانی تیغه شانه) و تاندون‌های روتاتور کاف باریک می‌شود، تاندون‌ها می‌توانند در حین حرکت گیر کرده و منجر به تحریک و التهاب شوند. این وضعیت به عنوان سندرم گیرافتادگی شانه شناخته می شود.
آسیب ناگهانی: افتادن یا ضربه مستقیم به شانه می تواند باعث التهاب در تاندون ها شود.
شرایط زمینه ای: برخی شرایط پزشکی، مانند آرتریت روماتوئید و دیابت، می توانند خطر تاندونیت را افزایش دهند.
تشخیص تاندونیت شانه معمولاً شامل ارزیابی توسط پزشک است، از جمله:
سابقه پزشکی: پزشک در مورد علائم، فعالیت‌های روزانه و هرگونه سابقه آسیب‌دیدگی یا شرکت در ورزش سؤال می‌کند.
معاینه فیزیکی: پزشک مفصل شانه شما را از نظر حساسیت، تورم، دامنه حرکتی و قدرت ارزیابی می کند. آنها ممکن است آزمایش های خاصی را برای بررسی درد در موقعیت های خاص یا در حین حرکات خاص انجام دهند.
آزمایش‌های تصویربرداری: در برخی موارد، عکس‌برداری با اشعه ایکس یا MRI برای رد سایر علل بالقوه درد شانه مانند آرتریت، شکستگی استخوان یا پارگی تاندون توصیه می‌شود.
روشهای درمان
خبر خوب این است که تاندونیت شانه اغلب با اقدامات محافظه کارانه قابل درمان است. رویکرد درمانی به طور کلی بر کاهش التهاب، مدیریت درد، و ارتقاء التیام و قدرت تمرکز دارد. در اینجا یک مرور کلی از گزینه های درمانی رایج آورده شده است:
استراحت: تمرکز اولیه اغلب بر روی استراحت دادن به شانه، اجتناب از فعالیت هایی است که درد را تشدید می کند. این باعث می شود که التهاب فروکش کند و تاندون شروع به بهبود کند.
یخ درمانی: قرار دادن کمپرس های یخ روی ناحیه آسیب دیده به مدت 15 تا 20 دقیقه هر بار، چند بار در روز، می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
داروهای ضد درد: مسکن‌های بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا استامینوفن می‌توانند برای مدیریت درد و ناراحتی مفید باشند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپی نقش مهمی در توانبخشی دارد. یک درمانگر برنامه ای شخصی برای بهبود انعطاف پذیری، تقویت ماهیچه های حمایت کننده از مفصل شانه و بهبود مکانیسم وضعیت و حرکت برای جلوگیری از آسیب های بعدی طراحی می کند. تمرینات ممکن است شامل کشش، تمرینات تقویتی برای روتاتور کاف و عضلات اطراف آن و تکنیک‌های اصلاح وضعیت بدن باشد.
