کشیدگی همسترینگ

کشیدگی همسترینگ آسیبی است که به یک یا چند عضله واقع در پشت ران وارد می شود و به عنوان یک آسیب ورزشی شایع شناخته می شود. این ماهیچه‌ها – عمدتاً عضلات دوسر فموریس، نیمه‌تندینوزوس و نیمه غشایی – برای حرکات مفصل ران و زانو حیاتی هستند و نقش کلیدی در راه رفتن، دویدن و پریدن دارند.

بیشتر بخوانید : پارگی تاندون آشیل

قبل از بررسی علل و درمان کشیدگی های همسترینگ، درک آناتومی عضلات همسترینگ ضروری است:

عضله دو سر رانی: این عضله دارای دو سر (بلند و کوتاه) است و در قسمت خارجی ران قرار دارد. این کمک می کند تا زانو خم شود و مفصل ران باز شود.
Semitendinosus: این یک عضله بلند و نازک است که بین عضله دوسر فموریس و نیمه غشایی قرار دارد و به خم شدن زانو و اکستنشن لگن کمک می کند.
Semimembranosus: این عضله عمیق تر از semitendinosus است و به خم شدن زانو و اکستنشن مفصل ران نیز کمک می کند.

علل کشیدگی همسترینگ

1. عوامل ذاتی
اینها عوامل داخلی مرتبط با بدن فرد هستند:

خستگی عضلانی: استفاده بیش از حد می تواند منجر به خستگی شود، توانایی عضله برای جذب استرس را کاهش داده و آن را مستعد آسیب دیدگی می کند.

عدم تعادل عضلانی: ضعف در عضلات همسترینگ در مقایسه با عضله چهارسر ران می‌تواند باعث ایجاد عدم تعادل شود که منجر به کشیدگی در حین فعالیت‌هایی می‌شود که به شتاب یا کاهش سریع نیاز دارند.

آسیب های قبلی: سابقه آسیب های همسترینگ ممکن است منجر به تشکیل بافت اسکار و کاهش کشش عضلانی شود و خطر کشیدگی های بعدی را افزایش دهد.

تغییرات تشریحی: تفاوت در طول ماهیچه، هم ترازی اندام و دامنه حرکتی می تواند افراد را مستعد کشیدگی عضلات همسترینگ کند.

2. عوامل بیرونی
اینها عوامل خارجی هستند که می توانند در ایجاد فشار نقش داشته باشند:

خطاهای تمرینی: افزایش ناگهانی شدت تمرین بدون آمادگی کافی می تواند باعث اضافه بار همسترینگ شود.

گرم کردن ضعیف: گرم کردن ناکافی قبل از فعالیت بدنی می تواند منجر به سفتی عضلات و افزایش خطر آسیب شود.

کفش‌های نامناسب: کفش‌هایی که فاقد حمایت یا بالشتک مناسب هستند می‌توانند بر بیومکانیک تأثیر بگذارند و منجر به بارگذاری نامناسب همسترینگ شوند.

سطح بازی: سطوح ناهموار یا لغزنده خطر افتادن و حرکات ناگهانی را افزایش می دهد که ممکن است عضله را تحت فشار قرار دهد.

فعالیت‌های ورزشی: ورزش‌هایی که نیاز به دوی سرعت، پرش، یا تغییر جهت ناگهانی دارند (مانند فوتبال، فوتبال، یا دو و میدانی) احتمال بیشتری برای کشیدگی عضلات همسترینگ دارند.

علائم کشیدگی همسترینگ

درد: معمولاً در پشت ران موضعی است، درد ممکن است در طول یک فعالیت ناگهانی و تیز باشد یا به مرور زمان بدتر شود.

تورم: ممکن است مدت کوتاهی پس از آسیب، التهاب و تورم ایجاد شود.

کبودی: تغییر رنگ قابل مشاهده ممکن است با پارگی رگ های خونی ظاهر شود.

سفتی: کاهش دامنه حرکتی در پای آسیب دیده.

ضعف: مشکل در انجام فعالیت هایی که نیاز به خم شدن زانو یا اکستنشن لگن دارند.

روش های درمانی

درمان کشیدگی همسترینگ به شدت آن و سطح سلامت و فعالیت کلی فرد بستگی دارد.

1. درمان فوری: پروتکل R.I.C.E
برای مدیریت فوری کشیدگی همسترینگ، به ویژه در 48 ساعت اول، پروتکل R.I.C.E توصیه می شود:

استراحت: از فعالیت هایی که آسیب را تشدید می کند خودداری کنید.
یخ: برای کاهش تورم و بی حس کردن درد، هر ساعت یک کیسه یخ به مدت 15 تا 20 دقیقه روی آن قرار دهید.
فشرده سازی: از یک باند کشی برای فشرده کردن ناحیه استفاده کنید و به کاهش تورم کمک کنید.
ارتفاع: در صورت امکان برای کاهش تورم، پا را بالاتر از سطح قلب نگه دارید.

2. دارو
داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن ممکن است به کاهش درد و کاهش التهاب کمک کنند.

3. فیزیوتراپی
زمانی که درد حاد فروکش کرد توانبخشی با فیزیوتراپی برای بهبودی ضروری است:

تمرینات انعطاف پذیری: کشش تدریجی عضلات همسترینگ برای بازگرداندن انعطاف پذیری.
تمرینات تقویتی: تمرینات هدفمند برای تقویت عضلات همسترینگ و اطراف آن باید طبق دستور فیزیوتراپ شروع شود.
آموزش مجدد عصبی عضلانی: فعالیت هایی که هماهنگی و حس عمقی را بهبود می بخشد، می توانند برای بازیابی عملکرد ترکیب شوند.

4. بازگشت تدریجی به فعالیت
یک پروتکل فردی بازگشت به ورزش باید طراحی شود که به تدریج شدت و مدت فعالیت را افزایش دهد. این فرآیند اغلب شامل موارد زیر است:

فعالیت‌ های کم‌ فشار: فعالیت‌ هایی مانند دوچرخه‌سواری یا شنا ممکن است قبل از بازگشت به ورزش‌های پرتحرک به‌عنوان قابل تحمل معرفی شوند.

تمرین اختصاصی ورزشی: ترکیب تمرینات و حرکات مخصوص ورزش برای آماده سازی عضله برای تنش های ورزشی.

جراحی: در موارد پارگی کامل عضله (درجه III)، مداخله جراحی ممکن است برای ترمیم عضله ضروری باشد.