آسیب همسترینگ یکی از شایع ترین آسیب های عضلانی است، به ویژه در ورزشکاران و افرادی که فعالیت های سخت انجام می دهند. این آسیب ها از پارگی های جزئی تا پارگی های شدید متغیر است که اغلب بر تحرک و کیفیت زندگی تأثیر می گذارد. همسترینگ گروهی متشکل از سه عضله است که در پشت ران قرار دارند: عضله دوسر رانی، نیمه تاندینوزوس و نیمه غشایی. آنها نقش مهمی در خم کردن زانو و گسترش مفصل ران دارند که برای راه رفتن، دویدن و پریدن ضروری است.
از بالا رفتن از پله ها تا دوی سرعت در زمین، عضلات همسترینگ حرکت صاف پایین تنه را امکان پذیر می کنند. ضعف یا آسیب در این گروه عضلانی می تواند نه تنها عملکرد ورزشی بلکه فعالیت های اساسی روزانه را نیز مختل کند.
درمان آسیب های همسترینگ در موارد خفیف تا متوسط با روشهای غیرجراحی همچون فیزیوتراپی امکان پذیر است و در موارد شدید جراحی و پس از آن فیزیوتراپی ضروری است.
انواع آسیب همسترینگ
آسیب های همسترینگ را می توان به سه نوع اصلی طبقه بندی کرد که بستگی به شدت و ماهیت آسیب دارد. شناخت این انواع به تشخیص و درمان دقیق کمک می کند.
کشیدگی زمانی اتفاق می‌افتد که فیبرهای عضلانی بیش از حد کشیده می‌شوند اما پاره نمی‌شوند. این شایع ترین و خفیف ترین شکل آسیب همسترینگ است که اغلب در اثر استفاده بیش از حد ایجاد می شود.
پارگی شامل پارگی جزئی یا کامل فیبرهای عضلانی است. آنها شدیدتر از سویه ها هستند و اغلب منجر به درد قابل توجه و محدودیت تحرک می شوند.
کنده شدن تاندون از آسیبهای نادر اما جدی است که در آن تاندون همسترینگ به طور کامل از استخوان جدا می شود. این معمولا به مداخله جراحی و زمان بهبودی طولانی نیاز دارد.
علل و عوامل خطر
آسیب های همسترینگ اغلب توسط ترکیبی از عوامل، از حرکات ناگهانی گرفته تا آمادگی ناکافی هنگام انجام ورزش و فعالیت های بدنی، ایجاد می شود.
کشیدگی مکرر یا اقدامات ناگهانی مانند دوی سرعت یا پریدن می‌تواند عضلات همسترینگ را بیش از حد تحت فشار قرار دهد و منجر به آسیب شود.
نادیده گرفتن گرم کردن مناسب قبل از ورزش، کشش ماهیچه ها را کاهش می دهد و آنها را مستعد کشیدگی و پارگی می کند.
هنگامی که عضلات چهارسر ران به طور قابل توجهی قوی تر از همسترینگ هستند، عدم تعادل خطر آسیب را افزایش می دهد، به خصوص در هنگام حرکات سریع یا ناگهانی.
عوامل خطر برای آسیب های همسترینگ
- سن و سطح تناسب اندام
افزایش سن انعطاف و قدرت عضلانی را کاهش می دهد، در حالی که سطوح پایین تناسب اندام باعث افزایش حساسیت به آسیب می شود. - سابقه آسیب قبلی
سابقه آسیب های همسترینگ به طور قابل توجهی احتمال عود را به دلیل ضعف طولانی مدت یا بافت اسکار افزایش می دهد.
علائم آسیب های همسترینگ
درد و ناراحتی
درد فوری ترین علامت است که از درد خفیف تا درد شدید و تیز در حین حرکت متغیر است.
تورم و کبودی
تورم و کبودی قابل مشاهده اغلب با صدمات شدیدتر همراه است که نشان دهنده آسیب عضلانی است.
محدوده حرکت محدود
افراد آسیب دیده معمولاً در خم کردن زانو یا امتداد مفصل ران با مشکل مواجه می شوند که تحرک آنها را محدود می کند.
تشخیص و ارزیابی پزشکی
معاینه فیزیکی
یک معاینه فیزیکی کامل توسط یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شامل بررسی حساسیت، تورم و دامنه حرکت است.
تست های تصویربرداری
- ام آر آی و سونوگرافی
این تکنیک‌های تصویربرداری نماهای دقیقی از عضله و بافت نرم ارائه می‌دهند و به شناسایی وسعت و محل آسیب کمک می‌کنند. - اشعه ایکس در موارد شدید
در موارد مشکوک به برداشتن تاندون، ممکن است برای ارزیابی درگیری استخوان نیاز به اشعه ایکس باشد.
روشهای درمان آسیب همسترینگ
- استراحت (R): یکی از مهم‌ترین مراحل درمان است. کاهش فعالیت و اجتناب از هرگونه فعالیتی که باعث درد می‌شود، به ترمیم عضله کمک می‌کند.
- یخ (I): استفاده از کمپرس یخ به کاهش التهاب و درد کمک می‌کند.
- فشرده‌سازی (C): استفاده از بانداژهای کشسان برای کاهش تورم مفید است.
- ارتفاع دادن (E): بالا نگه داشتن پای آسیب دیده نسبت به قلب نیز به کاهش تورم کمک می‌کند. این روش به عنوان روش RICE شناخته می‌شود.
- داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
- فیزیوتراپی: تمرینات فیزیوتراپی نقش مهمی در بهبودی ایفا می‌کند. فیزیوتراپیست تمرینات کششی و تقویتی خاصی را برای تقویت عضلات همسترینگ و بهبود انعطاف‌پذیری تجویز می‌کند.
- تزریق کورتیکواستروئید: در برخی موارد، تزریق کورتیکواستروئید به کاهش التهاب و درد کمک می‌کند.
روشهای درمانی جراحی
در موارد شدید آسیب، مانند پارگی کامل همسترینگ، ممکن است به جراحی نیاز باشد. جراحی شامل ترمیم عضله آسیب دیده است. بعد از جراحی، فیزیوتراپی برای بازیابی کامل عملکرد عضله ضروری است.
عوامل موثر بر انتخاب روش درمان:
- شدت آسیب: آسیبهای جزئی معمولاً با درمانهای غیرجراحی بهبود می‌یابند، در حالی که آسیبهای شدید ممکن است به جراحی نیاز داشته باشند.
- سن: افراد جوان‌تر معمولاً سریع‌تر بهبود می‌یابند.
- سطح فعالیت: ورزشکاران حرفه‌ای ممکن است به درمانهای تخصصی‌تری نیاز داشته باشند.
- سلامت کلی: بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت می‌توانند بر روند بهبودی تاثیر بگذارند.
