آرتروز شانه یک بیماری مفصلی است که شانه را تحت تاثیر قرار می دهد. مشخصه آن تجزیه تدریجی غضروف در مفصل شانه است که منجر به درد، سفتی و کاهش دامنه حرکتی می شود.
این بیماری مفصلی شایع می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی افراد تأثیر بگذارد.
فیزیوتراپی شانه موثرترین روش در کنترل علائم آرتروز شانه و جلوگیری از پیشرفت آن است که توسط متخصصان ما در مرکز فیزیوتراپی فرشته در پارک وی ارائه می شود.
تشخیص آرتروز شانه معمولاً شامل ترکیبی از تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و مطالعات تصویربرداری است. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است ارزیابی های زیر را انجام دهد:
سابقه پزشکی: پزشک شما در مورد علائم، سابقه پزشکی و هرگونه آسیب یا جراحی قبلی شانه سوال خواهد کرد.
معاینه فیزیکی: یک معاینه فیزیکی کامل از مفصل شانه برای ارزیابی دامنه حرکتی، قدرت و هرگونه علائم التهاب یا حساسیت انجام می شود.
مطالعات تصویربرداری: اشعه ایکس معمولاً برای تجسم مفصل شانه و ارزیابی علائم استئوآرتریت، مانند باریک شدن فضای مفصلی، خارهای استخوانی (استئوفیت ها) و تغییرات در تراکم استخوان استفاده می شود. در برخی موارد، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن ممکن است برای به دست آوردن تصاویر دقیق تر از ساختارهای مفصلی درخواست شود.
علائم آرتروز شانه
درد: درد مداوم شانه اغلب علامت اولیه آرتروز است. درد ممکن است با حرکت و فعالیت هایی که مفصل شانه را درگیر می کند بدتر شود.
سفتی: افراد مبتلا به استئوآرتریت شانه ممکن است دچار سفتی در مفصل شانه شوند، به ویژه در صبح یا بعد از دوره‌های عدم تحرک.
کاهش دامنه حرکتی: با پیشرفت بیماری، دامنه حرکت در مفصل شانه ممکن است محدود شود. این می تواند انجام کارهای روزمره مانند رسیدن به بالای سر یا پشت سر را دشوار کند.
تورم: التهاب مفصل شانه می تواند منجر به تورم شود که ممکن است به درد و سفتی کمک کند.
ضعف: ضعف عضلانی اطراف مفصل شانه ممکن است به دلیل کاهش استفاده یا درد همراه با آرتروز ایجاد شود.
احساس سایش استخوان ها: برخی از افراد ممکن است در حین حرکت احساس ساییدن استخوان ها بر روی هم در مفصل شانه را تجربه کنند.
حساسیت: ناحیه آسیب دیده ممکن است در لمس حساس باشد، به خصوص روی خط مفصل.
علل و عوامل خطر
عوامل متعددی می توانند در ایجاد آرتروز شانه نقش داشته باشند، از جمله:
سن: آرتروز در افراد مسن شایع تر است، زیرا ساییدگی و پارگی مفاصل به مرور زمان رخ می دهد.
آسیب های قبلی: سابقه آسیب های شانه، مانند شکستگی یا دررفتگی، می تواند خطر ابتلا به آرتروز در مفصل شانه را افزایش دهد.
استفاده بیش از حد یا استرس مکرر: فعالیت ها یا مشاغلی که شامل حرکات مکرر مفصل شانه می شود می تواند روند تخریب را تسریع کند و به آرتروز کمک کند.
ژنتیک: ممکن است یک استعداد ژنتیکی برای ابتلا به آرتروز وجود داشته باشد، زیرا افراد خاصی ممکن است عواملی را به ارث ببرند که آنها را مستعد انحطاط مفاصل می کند.
چاقی: اضافه وزن به مفاصل از جمله مفصل شانه فشار بیشتری وارد می کند که می تواند خطر پیشرفت و پیشرفت آرتروز را افزایش دهد.
هماهنگی مفصل: ناهنجاری‌ها در ساختار یا تراز مفصل شانه، مانند ناهنجاری‌های مادرزادی یا دیسپلازی رشدی، می‌توانند افراد را مستعد ابتلا به استئوآرتریت کنند.
روشهای درمان آرتروز شانه
اهداف درمان استئوآرتریت شانه تسکین درد، بهبود عملکرد و کند کردن پیشرفت دژنراسیون مفصل است. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
داروها
مسکن های بدون نسخه: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، می توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
داروهای تجویزی: در برخی موارد، پزشک ممکن است مسکن‌های قوی‌تر یا تزریق کورتیکواستروئید را برای کاهش علائم تجویز کند.
فیزیوتراپی
فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه ورزشی شخصی برای بهبود قدرت، انعطاف پذیری و دامنه حرکت شانه طراحی کند. روش هایی مانند گرما و سرما درمانی ، اولتراسوند و تحریک الکتریکی نیز ممکن است برای مدیریت علائم استفاده شود.
اصلاح شیوه زندگی
اجتناب از فعالیت هایی که درد شانه را تشدید می کنند و اصلاح برنامه های روزانه برای کاهش فشار روی مفصل می تواند به مدیریت علائم کمک کند.
وسایل کمکی
استفاده از وسایل حمایتی مانند بریس یا آتل می‌تواند باعث ثبات و کاهش فشار روی مفصل شانه در طول فعالیت شود.
تزریقات
تزریق کورتیکواستروئید به طور مستقیم در مفصل شانه می تواند به طور موقت درد و التهاب را تسکین دهد و به افراد امکان می دهد در فیزیوتراپی و سایر اقدامات توانبخشی شرکت کنند.
جراحی
در مواردی که درمان های محافظه کارانه بی اثر هستند یا آسیب مفصلی شدید است، مداخله جراحی ممکن است ضروری باشد.
گزینه های جراحی برای آرتروز شانه عبارتند از:
آرتروسکوپی: برداشتن بافت آسیب دیده و خارهای استخوانی از طریق برش های کوچک در مفصل شانه.
تعویض مفصل شانه: تعویض کامل شانه یا جراحی تعویض جزئی شانه ممکن است برای جایگزینی سطوح آسیب دیده مفصل با اجزای مصنوعی توصیه شود.
فیزیوتراپی پس از جراحی شانه در هر دو روش برای بازیابی قدرت و تحرک شانه از اهمیت زیادی برخوردار است.
