تکار تراپی که به عنوان درمان انتقال انرژی خازنی و مقاومتی نیز شناخته می‌شود، یک روش درمانی غیرتهاجمی است که در فیزیوتراپی و پزشکی ورزشی برای ارتقاء بهبود بافت، کاهش درد و بهبود عملکرد اسکلتی عضلانی استفاده می‌شود. از انرژی فرکانس رادیویی برای تولید گرما در اعماق بافت ها استفاده می کند و واکنش های فیزیولوژیکی مختلفی را تحریک می کند که روند بهبودی را تسهیل می کند.
تکار تراپی بر اساس اصل انتقال انرژی الکتریکی به بافت های بیمار از طریق الکترودهای خازنی و مقاومتی عمل می کند. این الکترودها بر روی سطح پوست اعمال می شوند و مداری ایجاد می کنند که انرژی فرکانس رادیویی از طریق آن جریان می یابد. بافت ها به عنوان یک هادی عمل می کنند و انرژی را جذب کرده و به گرما تبدیل می کنند.
درمان شامل مراحل زیر است:
ارزیابی: درمانگر ارزیابی کاملی از وضعیت بیمار، از جمله شرح حال پزشکی، معاینه فیزیکی، و هر گونه آزمایش تشخیصی مربوطه (مانند اشعه ایکس، ام آر آی) انجام می دهد.
قرار دادن الکترود: ژل رسانا برای بهبود هدایت الکترود و به حداقل رساندن ناراحتی روی پوست اعمال می شود. سپس درمانگر الکترودهای خازنی و مقاومتی را بر اساس بافت هدف و اهداف درمان قرار می دهد.
پارامترهای درمان: درمانگر پارامترهای درمانی مناسب شامل دفعات، شدت و مدت زمان را بر اساس شرایط و پاسخ بیمار به درمان انتخاب می کند. دستگاه‌های درمانی TECAR معمولا تنظیمات قابل تنظیمی را ارائه می‌دهند تا درمان را با نیازهای فردی تطبیق دهند.
مکانیسم های عمل تکار تراپی
اثر حرارتی: درمان TECAR گرمای کنترل‌شده‌ای را در بافت‌ها ایجاد می‌کند و باعث اتساع عروق و افزایش جریان خون در ناحیه تحت درمان می‌شود. این گردش خون افزایش یافته، رساندن اکسیژن، مواد مغذی و سلول های ایمنی را به محل آسیب تسهیل می کند و روند بهبودی را تسریع می کند.
اثرات بیولوژیکی: گرمای تولید شده توسط درمان TECAR متابولیسم سلولی را تحریک می کند و فرآیندهای سلولی مختلف درگیر در ترمیم بافت، از جمله سنتز کلاژن، تکثیر فیبروبلاست و رگزایی (تشکیل رگ های خونی جدید) را فعال می کند. این اثرات بیولوژیکی باعث بازسازی و بازسازی بافت می شود که منجر به بهبود یکپارچگی و عملکرد ساختاری می شود.
اثرات عصبی عضلانی: تکار تراپی می تواند درک درد را با هدف قرار دادن رشته های عصبی درد و کاهش انتقال سیگنال های درد به سیستم عصبی مرکزی تعدیل کند. علاوه بر این، به شل شدن بافت عضلانی، کاهش اسپاسم عضلانی و بهبود انعطاف پذیری و عملکرد عضلات کمک می کند.
موارد کاربرد
تکار تراپی می تواند برای درمان طیف گسترده ای از بیماری های اسکلتی عضلانی استفاده شود، از جمله:
آسیب های اسکلتی عضلانی حاد و مزمن: تاندونیت، بورسیت، رگ به رگ شدن رباط، کشیدگی عضلات و سایر آسیب های بافت نرم.
استئوآرتریت و اختلالات مفاصل: تکار تراپی می تواند به کاهش درد، سفتی و التهاب مرتبط با آرتروز مفاصل از جمله آرتروز زانو، آرتریت روماتوئید و سایر شرایط دژنراتیو مفصل کمک کند.
توانبخشی پس از جراحی: معمولاً برای تسریع بهبودی و بهبود بافت پس از جراحی های ارتوپدی مانند تعویض مفصل، بازسازی رباط و ترمیم تاندون استفاده می شود.
آسیب های ورزشی: تکار تراپی به طور گسترده در پزشکی ورزشی برای درمان آسیب های مربوط به ورزش، افزایش عملکرد ورزشی و تسهیل بازگشت سریع تر به بازی استفاده می شود.
سندرم های درد مزمن: شرایطی مانند فیبرومیالژیا، سندرم درد میوفاشیال و کمردرد مزمن ممکن است از این روش درمانی به عنوان بخشی از یک برنامه جامع مدیریت درد بهره مند شوند.
